مدح و شهادت حضرت رقیه سلاماللهعلیها
نـويد وصل پـدر را به كاروان میداد به مـاه، ماهِ سـر نـيزه را نشان میداد رقــيــه تـولـيت آسـتـانِ رأسِ شـريـف به مـاه، اذن زيارت در آسـمان میداد هزار حوريه از چادرش زمين میريخت اگر كه چادر خود را کمی تكان میداد رقـيــه دخــتــر آقـای مـهـربـانـی كـه سرش به حامل سر نيزه سايبان میداد گرسنه بود، ولی از كـرامتش اين بس به دست دشمن خود رزق آب و نان میداد پدر عـقـيـق یمن را به دشمنان بخـشيد و او النگوی خود را به ساربان میداد شـبـانه از لب بـابـا كـمی شكـايت كرد چرا كه بوسه به لبهای خيزران میداد تـوان پـاشـدنش را گـرفت سيلیِ زجر وگرنه پيش پدر، ايـسـتاده جان میداد درسـت لـحـظـۀ وصـل رقــيـه و بـابـا بـرادرش به روی نيـزهها اذان میداد |